Przyjaciółka podrywała mojego męża i zdobywała sympatię moich córek. Myślała, że zajmie moje miejsce w rodzinie, ale nie spodziewała się, jak to się dla niej skończy…

Przyjaciółka była moją bratnią duszą – tak przynajmniej myślałam. Spędzała u nas całe popołudnia, rozśmieszała moje córki i pomagała mi w kuchni. Nie widziałam niczego złego w jej częstych wizytach, aż do chwili, gdy zauważyłam, że mój mąż nie odrywa od niej wzroku…

Z czasem zaczęła się wtrącać we wszystko – nawet w nasze małżeńskie kłótnie. Zdobyła serca moich dzieci, próbowała być obecna we wszystkich sferach mojego życia. A ja czułam, jak tracę grunt pod nogami. Ale prawda, która w końcu wyszła na jaw, zmieniła wszystko…

Początek wielkiej przyjaźni

Kasia była moją najlepszą przyjaciółką od lat. Znałyśmy się jeszcze z liceum i dzieliłyśmy ze sobą niemal wszystko – radości, smutki, sekrety. Kiedy wprowadziła się do naszego miasta po rozwodzie, zaoferowałam jej swoją pomoc. Zapraszałam ją na obiady, spędzałyśmy razem weekendy, a nawet organizowałam spotkania z moimi córkami, by poczuła się jak w rodzinie.

Kasia była urocza i pełna życia. Moje dziewczynki ją uwielbiały – zawsze miała czas na wspólne gry i opowieści. Nawet mój mąż, Tomek, wydawał się być pod jej urokiem. Z początku myślałam, że to nic złego. Była przecież moją przyjaciółką.

Pierwsze sygnały

Z czasem zaczęłam zauważać drobiazgi, które mnie niepokoiły. Kasia ubierała się coraz bardziej wyzywająco, gdy odwiedzała nasz dom, a rozmowy, które prowadziła z moim mężem, wydawały się zbyt osobiste. „Może mi się wydaje” – powtarzałam sobie, nie chcąc wszczynać konfliktów. Ale potem stało się coś, co nie mogło zostać niezauważone. Pewnego wieczoru, gdy wróciłam wcześniej z pracy, zastałam Kasię w naszej kuchni, jak przygotowywała kolację z Tomkiem. Śmiali się, jakby byli w jakiejś komedii romantycznej. Moje córki siedziały przy stole, zachwycone jej obecnością. Czułam się jak gość we własnym domu.

Granica została przekroczona

Kasia zaczęła podważać moje decyzje w obecności dzieci. Gdy prosiłam córki o pomoc w obowiązkach, wtrącała się: „Daj spokój, to tylko dzieci, ja to zrobię!”. Kiedy próbowałam porozmawiać z mężem o problemach w naszym związku, nagle stwierdził, że „Kasia ma rację, czasem jestem zbyt krytyczna”. Wszystko nabrało tempa, gdy Kasia zasugerowała mi, że może zabrać dziewczynki na weekend do siebie. „Żebyś mogła odpocząć” – dodała z uśmiechem. Byłam wściekła, ale powstrzymałam się od kłótni. Czułam jednak, że muszę coś zrobić.

W pułapce podejrzeń

Zaczęłam analizować każdą sytuację. W końcu odkryłam coś, co zmroziło mi krew w żyłach. Tomek i Kasia wymieniali między sobą wiadomości – pełne żartów, ale i aluzji. W jednej z nich Kasia napisała: „Twoje dziewczynki mnie uwielbiają. Wiesz, moglibyśmy stworzyć świetny zespół”.

Postanowiłam działać. Zaprosiłam Kasię na kawę i przycisnęłam ją do muru. Z uśmiechem wyparła się wszystkiego, mówiąc, że jestem przewrażliwiona. Ale gdy wspomniałam o wiadomościach, jej twarz zbladła. „Po prostu się martwię o ciebie” – próbowała ratować sytuację.

Finał, którego się nie spodziewała

Tomek początkowo zaprzeczał, że coś między nimi było, ale konfrontacja zmusiła go do wyznania prawdy. Okazało się, że Kasia od dawna próbowała wkupić się w łaski całej rodziny, by zająć moje miejsce.

Byłam wstrząśnięta, ale nie zamierzałam odpuścić. Postawiłam sprawę jasno: Kasia nigdy więcej nie przekroczy naszego progu, a Tomek miał zdecydować, czy chce ratować nasze małżeństwo. Wybrał mnie i zaczął pracować nad odbudową naszego związku. Kasia? Próbowała jeszcze kilka razy kontaktować się z moimi córkami, ale szybko jej to uniemożliwiłam. W końcu zniknęła z naszego życia, a ja na nowo zaczęłam budować swoją rodzinę – bez cienia tej „przyjaciółki”.

A Ty, jak byś postąpił na moim miejscu? Czy dałbyś szansę przyjaźni po czymś takim? Daj znać w komentarzach na Facebooku!