Przez lata ciułaliśmy grosz do grosza, żeby córka została kimś. Dziś niewdzięcznica okazuje nam jedynie brak szacunku…

Od zawsze marzyliśmy o tym, by nasza córka miała lepsze życie niż my. Nie byliśmy bogaci – wręcz przeciwnie, życie nie szczędziło nam trudności, ale każdy grosz odkładaliśmy z myślą o przyszłości Moniki. To dla niej pracowaliśmy ponad siły, to dla niej rezygnowaliśmy z przyjemności. Wakacje? Nigdy o nich nie myśleliśmy. Nowy samochód? Może kiedyś, ale najpierw szkoły, korepetycje, studia.

Wszystko dla przyszłości córki

Monika była ambitna od najmłodszych lat. Widzieliśmy w niej ogromny potencjał i nie chcieliśmy, żeby cokolwiek ją ograniczało. Wysłaliśmy ją na najlepsze możliwe studia, finansowaliśmy kursy językowe, pomagaliśmy spełniać wszystkie jej marzenia o edukacji. Kiedy nie mogliśmy sobie na coś pozwolić, zaciskaliśmy pasa. Chcieliśmy, żeby miała to, czego nam nigdy nie było dane.

Pamiętam, jak wiele razy słyszałem od znajomych: „Dlaczego poświęcacie dla niej tak dużo? A co, jeśli kiedyś tego nie doceni?” Odrzucałem te myśli, bo byłem przekonany, że Monika rozumie, ile dla niej robimy. Nie mogłem się bardziej mylić.

Pierwsze oznaki zmiany

Kiedy Monika wyprowadziła się na studia, kontakty z nią zaczęły się coraz bardziej rozluźniać. Na początku myślałem, że to normalne – młoda, ambitna, ma mnóstwo zajęć. Ale z czasem zaczęło mnie to martwić. Nasze telefony były coraz rzadsze, a wizyty? Prawie żadnych. Kiedy pytałem, czy możemy się spotkać, zawsze miała coś innego na głowie.

Niedawno pojechaliśmy do niej niespodziewanie, licząc na to, że porozmawiamy, spędzimy wspólnie trochę czasu. W końcu chcieliśmy zobaczyć naszą córkę. Ale to, co usłyszeliśmy, było dla nas szokiem.

Brak szacunku, który zabolał

Monika otworzyła drzwi i jej mina mówiła wszystko. Nie była zadowolona, że nas widzi. „Dlaczego przyjechaliście bez uprzedzenia?” – zapytała chłodno. Kiedy zaczęliśmy tłumaczyć, że chcieliśmy ją tylko odwiedzić, usłyszeliśmy coś, co zabolało bardziej, niż moglibyśmy sobie wyobrazić.

„Nie mam teraz czasu na rodzinne wizyty. Nie rozumiecie, że mam swoje życie? Nie możecie ciągle czegoś ode mnie oczekiwać!”

Te słowa uderzyły nas jak cios w twarz. Jak to możliwe, że nasza córka, którą wychowaliśmy z takim poświęceniem, teraz traktuje nas z takim brakiem szacunku? Wszystko, co dla niej robiliśmy, wydawało się jej niepotrzebne, jakbyśmy byli dla niej tylko ciężarem.

Zrozumienie przychodzi z czasem

Wróciliśmy do domu załamani, pełni żalu. Przez kilka dni nie mogliśmy się pozbierać, analizując każdą rozmowę, każdy moment, w którym moglibyśmy popełnić błąd. I wtedy zrozumieliśmy, co było prawdziwym problemem. Monika nie była zła na nas – była zła na siebie. Przez lata czuła presję, żeby spełniać nasze oczekiwania, ale teraz, kiedy osiągnęła to, co chciała, czuła się zagubiona. Myślała, że my chcemy od niej czegoś więcej, a ona po prostu nie była gotowa.

Zamiast długich kłótni, postanowiliśmy usiąść i porozmawiać. Zrozumieliśmy, że nasze oczekiwania musiały się zmienić, a Monika musiała znaleźć swój własny sposób na życie, bez poczucia, że jesteśmy nad nią wciąż zawieszeni.

Czy myślicie, że mieliśmy rację, inwestując tak wiele w przyszłość Moniki? Jak wy byście się poczuli, gdybyście usłyszeli coś takiego od swojego dziecka? Dajcie znać w komentarzach na Facebooku!