Teściowa była wcielonym aniołem… aż do chwili, gdy na świat przyszedł jej wnuk. Nagle płacz zaczął ją irytować, pieluchy przeszkadzać, a to co zrobiła pewnego dnia przerosło mnie.

Byłam szczęśliwa, gdy przyszłam na świat naszego syna – wiedziałam, że moja teściowa, którą zawsze uważałam za anioła, będzie stanowiła nieocenione wsparcie. Pomagała mi w ciąży, ciepło mówiła o przyszłości i wyglądała na prawdziwie podekscytowaną. Kiedy wróciłam z maleństwem ze szpitala, już na mnie czekała z uśmiechem i gotową kolacją. Czułam, że mogę na nią liczyć, jak na matkę.

Jednak coś zaczęło się zmieniać bardzo szybko. Już kilka dni po naszym powrocie teściowa zaczęła się zachowywać… dziwnie. Najpierw nieśmiałe uwagi o tym, że „dziecko płacze trochę za głośno”, później westchnienia, gdy przebierałam pieluchy, a w końcu komentarze, które raniły jak ostrze.

Narastająca Niezgoda

Z każdym kolejnym tygodniem jej podejście stawało się coraz bardziej zgryźliwe. W końcu zauważyłam, że przychodziła z wizytami coraz rzadziej, a gdy już była, szybko wychodziła, rzucając mi zdenerwowane spojrzenia. W końcu usiadła przy mnie pewnego popołudnia, gdy akurat uspokajałam synka, i powiedziała: „Nie jestem stworzona do tego, by słuchać ciągłego płaczu ani zmieniać pieluch. Myślałam, że będzie inaczej”.

Zaniemówiłam. Przecież nikt nie prosił jej o przejmowanie naszych obowiązków! Poczułam się jak intruz we własnym domu, w którym miała być przestrzeń na radość i spokój. Zaczęłam odczuwać coraz większą niechęć do jej wizyt, bo każdy komentarz tylko pogarszał sytuację.

Kiedy miarka się przebrała

Krytyka wciąż rosła, ale to, co wydarzyło się pewnego dnia, przeszło wszelkie granice. Zostawiłam maluszka pod jej opieką na kilka godzin, ponieważ musiałam iść do lekarza. Zaufałam jej, wiedząc, że to przecież jego babcia. Kiedy wróciłam, syn spał w swoim łóżeczku, ale na stole w salonie leżała kartka. „Nie nadaję się do niańczenia dzieci. Nie licz na mnie w przyszłości”.

Przepełnił mnie gniew i żal. Nie tylko nas oszukała, pokazując swoje prawdziwe oblicze, ale zostawiła wnuka zupełnie samego. Co, jeśli coś by się stało? Zadzwoniłam do niej, lecz nie odebrała telefonu. Nie odpisywała na wiadomości. Dopiero wieczorem przyszła wiadomość: „W końcu zrozumiesz, że nie każdy może to znosić”.

Wyjawienie Prawdy

Kilka dni później spotkaliśmy się twarzą w twarz. Byłam gotowa do konfrontacji. Kiedy zaczął się temat naszego syna, powiedziała ze spokojem, który mnie przerażał: „Nie prosiłam o wnuka. Moje życie jest spokojne, a wyburzyliście mój porządek”. Okazało się, że cała miłość i dobroć były jedynie fasadą, a ona nie potrafiła zaakceptować zmian, jakie wniósł nasz syn.

Od tamtego momentu ograniczyliśmy kontakt. Było mi przykro, bo myślałam, że nasza rodzina będzie wspierać się w trudnych chwilach. Zrozumiałam jednak, że czasem „anielska” teściowa to tylko maska, którą zdejmuje się w najmniej spodziewanym momencie. Wybaczenie przyszło z czasem, ale uraza i żal pozostały.

Co myślicie o tej historii? Jak postąpilibyście na moim miejscu? Dajcie znać w komentarzach na Facebooku!